...گله چندان که مپرس

عقل گاه چه دردناک
از آن بالا حکم میدهد که
بگذر

و چه تلخ می اندیشم
که بنایی که ویران شد
ویرانه است دیگر

و چه سخت است
بر زبان آوردن اینها

اما خواهم گفت
محکم بود باید گاه

دلش نشکند کاش...


ساقی چشمان او پیمانه پیمانه عشق
ریزد به جام جانم
حرفی دارد، رمزی گوید
شیدا کند مارا

از در درآمدی و من از خود به در شدم

درد اشتیاق

ای شب به پاس صحبت دیرین خدای را
با او بگو حکایت شب زنده داریم

با او بگو چه می کشم از درد اشتیاق
شاید وفا کند بشتابد به یاریم

ای دل چنان بنال که آن ماه نازنین
آگه شود ز رنج من و عشق پاک من

با او بگو که مهر تو از دل نمی رود
هرچند بسته مرگ کمر بر هلاک من

ای آسمان به سوز دل من گواه باش
که از دست غم به کوه و بیابان گریختم

داری خبر که شب همه شب دور از آن نگار
مانند شمع سوختم و اشک ریختم

...ز آن دگر سو شعله برخیزد، به گردش دود

حیرانی این روزها دیگر واژه غریبی نیست
برخی فراموش کرده اند آنچه کرده اند و تکرار میکنند همان ها را
مهم نیست اما
چه من بیش از آنم که چنان شود باز
در نظر بازی ما بی خبران حیرانند
حیرانی اما
این روزها دیگر واژه غریبی نیست